Donderdag 14 juni

Vandaag een prachtige dag, volop zon en een lekkere bries. Dit laatste is ook de reden dat er mooie witte schuimkopjes op de golven staan. In het restaurant gebruiken we ons laatste ontbijt op Phu Quoc (helaas!!!). Dit is echt een plek waar we nog wel even hadden willen blijven. Na het ontbijt gebruiken we de resterende tijd om rustig alles weer in te pakken voor de vlucht van vanmiddag naar HCMC. Vooral rustig, omdat bij het minste geringste het water van je lichaam loopt. Even voor twaalven zien we een security-medewerker al rusteloos om onze bungalow drentelen. De man is kennelijk al onze kant opgestuurd om onze bagage naar de receptie de sjouwen. Na een seintje van onze kant pak hij vervolgens onze tas op zijn schouder en 'holt' richting receptie. Als wij de receptie naderen is hij reeds op de terugweg en kunnen we hem nog net een paar centen in de hand drukken. 

Onder het genot van een cola-tje en een tonic-je doden we de tijd in het restaurant tot onze shuttle ons om 13.30 u. komt oppikken. Ondertussen  raken we in gesprek met een Amerikaans gezin. Deze blijken op gecombineerde zakenreis/vakantie te zijn. Ze blijken in Cal ifornie,  in een vallei net boven LA, een winery (wijngaard) te hebben. Ze touren nu door Azie om enerzijds afzet voor hun wijnen te vinden en anderzijds vakantie te vieren.

De yanks vliegen met ons mee naar HCMC, om in de avond door te vliegen naar Tokyo. 

Op het vliegveld is het meteen inchecken en kort daarna boarden, omdat het hier zo kleinschalig is dat je pas een uurtje voor je vlucht anwezig behoeft te zijn. Net voordat we door de securityscan gaan ontdekt Ron dat hij zijn zakmes nog in zij broekzak heeft. Shit! Zakmes in de rugzak weggemoffeld en hopen dat de degene achter de scanapparatuur het niet ziet. Helaas, het mes wordt opgemerkt. Het dure Zwitserse zakmes kwijt? Neen,  er wordt netjes gevraagd of er misschien een mes in de rugzak zit. Met een quasi nonchalant 'Yeh, you're right; I forgot' haalt Ron het mes uit zijn rugzak. Men geeft aan dat hij de rugzak (met mes) nog als bagage mag meegeven en de zaak is afgedaan. Toch wel sympathieke lui die Vietnamezen!

Met een ATR-72 van Cambodian Airlines vliegen we met vlucht VN1818 naar HCMC, waar we na een vlucht van drie kwartier aankomen. Als we onze bagage hebben, is het inmiddels tegen half vijf. We bellen Rosanne dat we haar kant opkomen. Omdat onze taxirit naar Rosanne zeker 20 minuten in beslag neemt; zal zij zo'n 10 minuten voor onze aankomst vanaf haar werk naar huis crossen. We treffen het weer; het is inmiddels weer 'rushhour' of te wel spitsuur. Opschieten is er dus niet bij! Wel weer genieten van alles wat je om je heen ziet, zoals een bromfiets met een koelkast! achterop en meer van dat soort 'amusement'.

Als de taxi ons bij Rosanne afzet, staat deze ons reeds op te wachten. Dus eerste even knuffelen, taxi betalen en naar binnen. Zo tijd voor een lekker koud biertje.......eh pap; de koelkast puilt uit en er was geen ruimte meer voor bier! En nu...?! Wat blijkt aan beide zijden van het huis bevinden zich buren die een kleine 'supermarkt' runnen. Dus even met San naar de buurman, waar ik San iets hoor zeggen als "san oi,  sao ba ba ba" (fonetisch) en vervolgens komt de buurman met 6 koele biertjes aanlopen. Dit in schril contrast met thuis, waar mijn buren (nog?) geen supermarkt hebben en ik voor een paar biertjes in de auto moet stappen. 

Nadat we bij Rosanne, samen met Carl (Zweedse huisgenoot), een paar biertjes hadden gedronken, was het tijd voor hockey. Rosan speelt iedere donderdagavond hockey met een groep expats, dus wij wilden dit ook wel eens aanschouwen. Voor vervoer ging Marjo bij Rosanne achterop en werd voor Ron een motorbike-taxi gescored. En dan.....op de motorbike, met een (veel te klein!) Vietnamees helmpje op je kop, bij zo'n 'vedergewicht' achterop de bike. Wel lachen als er gestopt moet worden bij bijvoorbeeld een stoplicht; een hoop geslinger, onbalans, mee steppende voetjes...en dan maar even helpen door je voeten aan de grond te zetten. Na deze hulpactie meteen een vriendelijke achteromkijkende en knikkende bikertje (50+ en ca. 40 kg) zo van: bedankt!

Na een anderhalf uur het hockey te hebben bekeken zijn we, wederom met behulp van een motorbike-taxi, richting een schiereiland gereden voor het diner. Via via kwamen we op een grote overdekte eetlocatie aan de rivier, waar we de enige niet-Vietnamezen bleken. Nadat Rosan in het Vietnamees wat eten en drinken had besteld, werden we even later voorzien van koud bier, rijstpapier en alle ingredienten (inclusief een enorm bord  'onkruid') om zelf springrolls te rollen. Na deze voortreffelijke hap vervolgens met een vierwielige  taxi richting huis. Nog even te voet de route naar Hashkoning verkend, een sapje gedronken en toen weer richting huis. Thuis nog even nagepraat, douchen, tandjes poetsen en....welterusten en tot morgen!