Vrijdag 15 juni

Vanmoren om 07.45 u. heeft Ron, na vertrek van Rosanne naar haar werk, hek en deur achter haar gesloten; zodat wij de sleutels bij ons konden houden. Op die manier konden wij, na te hebben ontbeten, afsluiten en rustig op eigen doft de stad in. Wel dienden we om 12.00 u.  bij Hashkoning te zijn voor de lunch, waarvoor we waren uitgenodigd.

Toen we even voor twaalven ons bij de receptie van Hashkoning meldden, hoefden we niets zeggen. De receptioniste, door Rosanne reeds ingeseind, met betrekking tot onze komst, begon gelijk in een een soort crypto van Engels-Vietnamees (of was het misschien Vietnamees-Engels?) tegen ons te ratelen. Overvriendelijk in ieder geval. Wat we uiteindelijk dachten te begrijpen was dat we in een aanpalend kantoor naar de werkplek van Rosanne (verdieping) konden lopen. Bij Rosanne's werkplek aangekomen,  werden we aangestaard door allerlei vrolijk knikkende en ons toelachende Vietnamezen; zowel mannen als vrouwen. Na ons te hebben voorgesteld en het schudden van een handje of dertig, zijn we om klokslag twaalf uur met Rosanne het bedrijfsrestaurant ingelopen voor de lunch. Na een heerlijke lunch van noodles en soep met brood, afgesloten met verse lychees, afscheid genomen van Rosanne en per Mailinh-taxi naar District 2 om het Reunification Palace te bezoeken. Reunification Palace was gedurende de oorlog de woon- en werkplaats van de toenmalige Zuidvietnamese president. In een rondleiding, o.l.v. een gids, hebben we vervolgens alle pracht en praal van dit optrekje mogen aanschouden. Hierna te voet, onder het genot van een licht verfrissend buitje, richting Saigon Square. Saigon Square is een soort kleine Ben Thanh market, maar dan met betere producten en (vaak) tegen lagere prijzen. Na wat shopping verder richting Ben Thanh market, voor een paar laatste 'hebbedingetjes'. Net voor de Ben Thanh nog even moeten schuilen voor een echte tropische bui. Vervolgens weer even terug richting Saigon Square voor een koud biertje en een koude Martini rosso op een lekker terasje. Omdat het inmiddels richting de klok van zessen liep, Rosanne gebeld, die reeds thuis bleek en per taxi richting Rosan.

Voor het diner zijzn we met een taxi richting District 2 gereden, waar Rosanne een goed (Vietnamees) restaurant wist. Hier aangekomen, leek het meer een bouwplaats dan een restaurant; met een trappetje naar een houten plankier met daarop de bekende kleine Vietnamese tafeltjes en stoeltjes. Het was flink druk en iedereen zat op elkaar gepropt. Boven een deel van het 'restaurant' was een bouwzeiltje gespannen, waaronder werd gekookt. Verder in de openlucht een projectiescherm met daarop beelden van het Europese EK voetbal (dat was nou jammer!) Nadat de 'Vietnamees' onder ons weer eten en drinken had besteld, kregen we een paar biertjes later het eten voorgeschoteld; we moesten aan de noodles, kikkerpoten en krokodil! Na een echt goede maaltijd zijn we nog even via een donker steegje en een paar trappen op het dakterras van Club Casbah beland. Hier, tussen waterpijp rokende gasten en buikdanseressen, no een afzakkertje genomen. Na afloop op zoek gegaan naar een taxi. Nadat we er, wel drie, hadden gevonden, bleek niemand te willen rijden; de mannen hadden rusttijd! Volgens Rosanne maken taxichauffeurs hier veel uren, waardoor ze ook veelal gewoon  in hun taxi 'overnachten' tussen de diensten. Enfin, een van de rustende chauffeurs was wel zo vriendelijk om voor ons een collega aan te houden.

Vervolgens per taxi richting huis. Thuis gekomen nog even een drankje, de airco op de slaapkamer in de juiste modus gezet en welterusten!