Maandag 18 juni

Om een uur of half vier (Nederlandse tijd) wordt de neus geprikkeld door de geur van wederom een warme hap. Misschien een rare tijd voor een warme hap, maar het fietst er heerlijk in. Daarna nog 'even' het laatste stukje tot 06.35 u.! 

We vliegen in een heerlijk ochtendzonnetje het Nederlandse luchtruim binnen; over Overijssel richting Enkhuizen. Vrijwel gelijktijdig wordt de daling ingezet en langzamerhand verdwijnt het zonnetje, om plaats te maken voor een dichte grijze drab. We krijgen door dat de temperatuur op Schiphol op dat moment 15 graden is. Als we net voor de landing onder het wolkendek uit zakken zien we gelijkertijd de regen langs de raampjes glijden; we zijn weer in Holland!

Op Schiphol de bagage gepakt, door de douanescan, toiletteren en hup de trein in.

Onderweg plenst het steeds harder en oppert Marjo het idee om buurman Peter te bellen, om hem te vragen ons bij het station op te pikken. Helaas Peter, naar later blijkt in het ziekenhuis bij zijn dochter, is niet bereikbaar!

Na de regenhoezen over de rugzakken te hebben getrokken , de softshells te hebben aangetrokken en de capuchons op, op de voetjes naar huis. Ondanks het feit dat het een stukje van ca. 700 mtr is van het station naar huis, ben je toch wel zeiknat! 

Vlak voor huis zien we onze buurtjes nog verbaasd naar buiten staren, als we met onze trolley's en rugzakken door de regen lopen. Tja..; dat verwacht je niet op de vroege maandag ochtend he!

Thuis de natte troep uit en eerst maar weer eens een lekkere Hollandse  bak koffie! Hierna gelijk maar de bagage uit de tassen en rugzakken en het wasgoed in de machine.....; we zijn weer thuis!

 

Als we terugkijken op onze drie weken Vietnam, zijn we het over een ding eens; we hadden nog wel 'even' willen blijven.' 

Vietnam was niet eerder in beeld als vakantieland, maar met de stage van Rosanne bij Royal Hashkoning, kwam daar ineens verandering in. We hebben geen vergelijk met andere landen in de omgeving van Vietnam, doch van anderen die we onderweg spraken, kregen we te horen dat men Vietnam nog zo authentiek vond; nog niet verpest door het toerisme, zoals bijvoorbeeld Thailand. Wat ons heeft getroffen is in de eerste plaats de hartelijkheid en vriendelijk van de mensen, met als uitschieters het personeel van Paradise Hotel in Hanoi, het personeel van het resort op Whale Island en niet te vergeten het personeel van Mango Bay Resort op Phu Quoc! Voorts waren er de twee formidabele gidsen in Halong Bay en de Mekong en hebben we ons verbaasd over het ogenschijnlijk chaotische verkeer, dat toch best georganiseerd blijkt en het feit dat iedereen heel tolerant is naar zijn mede weggebruiikers. Hier zie je geen opgestoken vingers en ander stress-gedrag! Het land heeft een prachtige natuur en hopelijk weet men deze ook als zodanig te behouden. Wanneer je ziet dat de Mekong in feite een groot open riool is, hou je wat dat betreft wel je hart vast! Ook op het schiereiland vanwaar je naar Whale Island afvaart wordt je aandacht gevestigd op de enorme hoeveelheid afval die hier ligt. Op Whale Island horen we dat vissers deze rotzooi in hun netten krijgen en aan land brengen; goed gedaan zou je zeggen. Maar omdat dit gebied buiten een stad of dorp ligt, betekent dit dat hier geen afval wordt opgehaald! Dit kan zo niet doorgaan zou je zeggen, doch op 'het platteland' zie je steeds hetzelfde: ook hier wordt geen afval opgehaald en zijn er stortplaatsen waar iedereen zijn afval dumpt. Zelfs wanneer je op een eiland als Phu Quoc de azuurblauwe zee instapt ontkom je niet aan het afval; ook hier zwem je tussen het plastic- en ander afval. Niet dat je continu omgeven bent door allerlei rotzooi, maar zeker in geval van de combinatie van een bepaalde wind en stroom, is er erg veel rotzooi. Overigens is het personeel van de resorts dagelijks een aantal uren in de weer om de aangespoelde rotzooi op te ruimen; maar het is vechten tegen de bekende spreekwoordelijke 'bierkaai'. 

De herinnering aan Vietnam nemen ze ons in iederval niet meer af. Wij hopen alleen dat anderen ook nog lang van dit prachtige land kunnen genieten en dat het niet tussentijds ten onder gaat aan de gevolgen van onze welvaart en het daarmee gepaard gaande afval.